 |
| ANTALYA'DA İLK SAHNEM |
Elimde olmayan yaşamın içinde, sahip olamadığım evrenin içinde, duruyorum ben. Evet evet, sadece duruyorum. Sanki zorla bir elbise giydirilmiş bedenime ama çıkaramıyorum. Size de hiç olmuyor mu böyle? Yani bazen de olsa. Yoksa, aman Allah'ım deliriyor muyum ben? Gerçekten olmuyor mu? Hani için içine sığmaz, bir yerlerde duramazsın. Söyleneni duymaz, okuduğunu anlamazsın. Zaten gördüğün, duyduğun hep yalan değil mi? Koca Yunus 'bana seni gerek seni' dememiş miydi? E eee. O zaman. Her şey mi yalan?
Çıplak ayaklarınla kalıp, toprağa temas ettiğinde, daha samimi gelmiyor mu hayat? Toprak mı çekiyor nedir. Ahh be insan oğlu..
'İnsan, sevmeye başladı mı, yaşamaya da başlar' demiş William Shaekspear. Bak o zaman, nasılda yavaşlıyor zaman! Sen her nefes aldığında, kiminin aldığı son nefes olacak geride kalan. Ne nefes aldığını hissedeceksin uçup giden martıların arasında, ne de artık bekleneni bekleteceksin, gideceksin belki de arkana bakmadan. Belki de gözün arkada kalacak, bekleyen değil, bekletilen olduğunu anlayacaksın, dağ gibi rüyalarının içine dalıp dalıp çıkacaksın. Belki de çıkamayacaksın. 'Hayallerim vardı benim' diye, çaresizce çığlık atacak, sesini duyuramayacaksın. Artık senin sesini duyan, aslında hep duyan, olacak uyaran.
AKIYOR ZAMAN.. Elimde olmayan yaşamın içinde, sahip olamadığım evrenin içinde, duruyorum ben. Öylece bağdaş kurmuş oturuyorum. Sanki hiç gelmemiş ya da hiç gitmeyecekmiş gibi. Size de öyle olmuyor mu? Ne biliyim, ara sıra böyle hissetmiyor musunuz? Yoksa, aman Allah'ım! Deliriyor muyum ben?
Sevgiyle kalın, yaşamaya başlayın..
Kalın sağlıcakla efendim.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder